Er wordt nogal gesnoept. In dit geval los verpakte honing- en eucalyptussnoepjes, die zowel op of langs het fietspad en trottoirs liggen. Deze snoepjes zijn makkelijk met je tanden uit het cellofaan te trekken, maar dan? Waar laat je dat cellofaanpapiertje? Als je pech hebt tijdens het papierprikken dan zijn ze gedeeltelijk vastgeplakt aan de straatstenen en kunnen ze alleen bukkend met de hand geraapt worden.
Het is wat als je het aan de keel hebt, dan is zo’n snoepje een aangename verlichting.
Een verlichting voor de keel en een bezwaar voor de openbare ruimte, want voor je het weet ligt de hele straat vol, zoveel wordt er gesnoept gezien het wekelijkse aantal snoeppapiertjes dat er ligt.

Het papiertje opfrommelen en in je jas doen zou kunnen, als die papiertjes niet zo zouden plakken. Enfin, de straat lijkt het alternatief voor het wegwerken van dat plakkerige cellofaantje.
Wachten tot er iets gaat gebeuren, anders gezegd iemand het initiatief neemt om het op te ruimen. Maar wie?
Uiteindelijk laat ik die vraag rusten, niet dat ik het oppervlakkig ontken, maar het gebeurt zonder dat ik iets wil verkrijgen of realiseren.